|
Editor
|
Türkiye’de, pek de mutlu diyemeyeceğim bir azınlık mensuplarının yaşları ilerleyince kafalarına takılan bir sorudur:
“Kitapları ne yapsam?”
O azınlığı ‘kitap tutkunları’ olarak tanımlayabiliriz. Uzun yıllar boyunca durmadan kitap almışlardır. Onları bir yaşam boyu evden eve, kentten kente taşımışlardır.
Kitaplar odalara sığmamış, salonlara yayılmış, hatta bazen özel olarak alınan yandaki dairelerden taşmıştır...
O kitaplar ki, onların en kıymetli hazinesidir.
Peki bu hazine kimlerin elinde kalacaktır?
Birçok edebiyat ve kültür adamının çok değerli kitaplığının ölümünün hemen ardından
en yakınları tarafından kamyonlara doldurularak bir yerlere götürüldüğü anlatılır. Kimi zaman sahaflarda izlerine rastlayabilirsiniz...
Onca para, onca emek, onca göz nuru...
Böyle bir yazgıyı önlemenin yolu var mıdır?
Gazeteci Nail Güreli sekiz bin kitabını ve arşivini Maltepe Üniversitesi’ne bağışladı. Doğan Hızlan’ın kitapları Beyoğlu’nda bir kütüphane olarak okurlara açılmaya hazırlanıyor.
Oktay Ekşi’nin kitapları yıllardır peyderpey Ordu’nun Mesudiye’sinin yolunu tutmakta...
Kitaplarını bu türden ‘huzurevleri’ne emanet eden başkaları da var kuşkusuz.
Sayfalarında kalem işaretleri ve daha önemlisi satırlarında göz izleri olan, ‘bizi biz yapan’ kitaplardan ayrılmanın kolay olmayacağını biliyorum. Ama, hayat böyle; hiçbir şey sonsuza dek sürmüyor.
İnsanın, zamanı gelince, çocuklarından ayrılması kolay mı oluyor? Hayatın mevsimlerinin
gereklerini bilgece kabul etmek en doğrusu...
Günümüzde ‘Kitapları ne yapsam?’ sorusunu daha gençler için de geçerli hale getiren nedenler var. Bunu söylerken özellikle dijital teknolojinin sağladığı olanaklardan, internetten, Google’dan, yüzlerce kitabı belleğinde taşıyabilen Kindle tipi okuma tabletlerinden söz ediyorum.
Ben epey bir süredir kitaplığımı onlara göre ayarlıyorum. Örneğin referans kitapları, ansiklopediler ve sözlüklerin bulunduğu raflara yeni bir şey eklediğim pek yok artık. Bu alanda, öncelik internette. Google’cılara ve öteki ‘bilgi sebili’ yaratıcılarına ne kadar teşekkür etsem azdır.
Genelgeçer kitapları, laf olsun diye aldığım ya da bana gönderilen romanları filan ilk fırsatta başkalarına veriyorum. Gene de raflar boşalmıyor. Bu konuda daha da cesur davranmalıyım. İnternetli bir dünyada kişisel kitaplıkların daha çok özel uzmanlık koleksiyonlardan oluşması gerektiğini düşünüyorum. Benimkiler bir süredir iletişim kuramı ve tarihi, Akdeniz ve Ege (Troya ve Çanakkale Savaşları dahil), bağ bahçe kitapları ve şiirden oluşuyor.
Bu konularda bir şey bulduğum zaman hemen satın almak istiyorum. Daha genel konularda ise frenlere basıyorum. Eskisi kadar hızlı büyümüyor kitaplığım.
Gene de o soru benim için de geçerli:
“Kitapları ne yapmalıyım?”
Haluk Şahin
Radikal, 11/04/2010
sahinha@yahoo.com
|
