Yeşil Erciş'e özlem
02 Haziran 2010 13:07 / 2716 kez okundu!
Fikri Kaya'nın geçmiş dönemde yazdığı ve tad bırakan yazılarından biri.
----------0---------
Güzel ilçemizi tanıtan sitede dolanırken, hem ilçeyi gezmiş gibi oldum hem de anılarım gözümün önüne geldi, ilçeye hasretim depreşti.........
İnsanın doğduğu yer mi yoksa doyduğu yer mi? önemli derseniz, bana doğduğum yer daha hoş geliyor. Çünkü; güzel anıların geçtiği günlerden dolayı derim....Nedeni derseniz insanın doğduğu, büyüdüğü, gençliğinin geçtiği bir yer insana daha yakın geliyor. Halbuki doyduğun yerde ise hayatın daha acı yönleri, gerçeklerini yaşamak yönünden ikinci planda kalıyor. Hele gurbette yaşarsan bu duygu özleme dönüşüyor. İşte benim ilçem her ne kadar bana uzak olsa bile ben oralıyım ve hep oralı da olacağımı hatırlatıyor.
Kavak ağaçlarının her tarafı sarmalamasından dolayı yaz aylarında yeşilliklere bürünen "Yeşil Erciş"'te yaklaşık 19 yılım acı tatlı günlerle geçti. Eski adı "Ağı" olan Kocapınar'da doğduktan yaklaşık 8 ay sonra Erciş'e taşındım. Hayatımın yarıdan fazlası burada geçti. Bütün şartlara rağmen evimin bulunduğu Solaha mahallesi ile okuduğum Bayazit İlkokulu arasındaki yaklaşık 3 kilometrelik yolu 5 yıl boyunca gidip geldim. Bayazit okulunda kimler yoktu ki akrabamız olan ve "keledoş sever" Okul Müdürü Mustafa Akbaş, bir süre bize öğretmenlik yapan soy ismini dahi unuttuğum uzun boyu ile dikkat çeken Kasım öğretmen ve bizi ilkokul mezunu yapan hemşerimiz Kamil hoca'yı unutmak mümkün mü.....
Buradan mezun olduktan sonra-o dönemde 8 yıllık eğitim olmadığı için-ortaokulu ve liseyi Erciş Lisesinde okudum. Zamanımızda daha sonra Erciş ve Van Milli Eğitim Müdür ve yardımcılığı görevlerinde bulunan Sabri İşgör hocayı, Fevzi Kahraman'ı, Zeki Yeşil'i, A.Rahim Küçükkaya'yı unutmak mümkün müydü. İlk iki hocalarımız ortaokulda sıralarında ellerinde makaslar ile okulun kapılarında beklemeleri ve saçları uzun olanların kafalarına makas atarak geri göndermelerini kim unutabilir ki. Maalesef bir sefer de ben de sürekli aynı duyguyu yaşayanlara katıldığımı anımsıyorum!.....
Ama öbür iki hoca ve müdürlerimiz ise benim ve arkadaşlarımın üzerinde büyük emeği geçtiğine inanıyorum. Her ne kadar sertlikleri ile dikkat çekseler bile bize tarih sevgisini aşıladılar. Bunlardan Zeki Yeşil, tarihi bize uygulamalı olarak anlatarak hafızalarımızda yer bıraktığı için O'nu unutmak mümkün mü?. Bu hocamızın daha sonra Bursa'ya tayini çıktığını ve burada emekli olduğunu öğrendim. Çok sevdiğim Yeşil hocamın ellerini öperken, kendisine hayırlı bir ömür diliyorum.
Bu öğretmenlerin bize katkıları ile okulumuzda başarılı bir dönemle geçti. Sakin ve sesiz birisi olarak okulumda başarılıydım ancak, özellikle doğuda verilen eğitimin batıya göre yetersiz kaldığı için aralarında okul birincimiz olan İrfan Binici'de olmak üzere birçok arkadaşımız o yıl üniversite sınavına bir yere giremedik bile. O dönemde kimler yoktu ki... Şimdi doktor olan ve ilçede hemşerilerine hizmet eden Dr. İrfan Binici, önce İnşaat Teknikeri daha sonra azim ile İnşaat Mühendisi olan Ali Osman İş, Murat İşler, Celil Kılıç, akrabam olan Ömer Barutçu gibi birçok arkadaşımız vardı. Biz ise ancak mezuniyetten bir yıl sonra ancak Hacettepe Üniversitesi İnşaat Teknikerliğini kazandık. Okul sıralarında can kardeş olan bizler hayatın içine girip, birde gurbete çıkınca kopup gidiyor.
İşte değerli Tayfur Coşkunözer'in hazırladığı www.ercis.net internet sitesindeki ziyaratçi defterinde gezinirken acaba sıra arkadaşım, çocukluk arkadaşımı bulabilirmiyim diye gezindim. Ve Haci Mazhar Barutçu ağabeyin değerli mahdumu olan Kamu Yönetimi mezunu olan Ömer Barutçu'nun gönderdiği mesajla kendisine ulaşmama vesile oldu.
Rahmetli Nasrettin Hoca, damdan düşmüş... Acılar içinde kıvranan hocaya gelip geçmiş olsun dileğinde bulunanlar,"Hocam bir şeyin var mı?"diye soruyorlarmış.
Hoca,"Gidin damdan düşen birisini getirin. O benim halimi anlar" demiş.
İşte gurbeti yaşamayan, memleketin değerini anlayamaz.
Onun için memleketimizin değerini bilelim. Çünkü; o bizim her şeyimiz.
Baki selamlar.
Fikri Kaya
