Eylül Kılıklı Şiir/ Eyşa’ya
02 Mayıs 2010 14:56 / 739 kez okundu!
Eyşa -acılar pelteği kadın-
Yıllar giydirirken omuzlarına seyyar yorgunluğunu,
Öğretti ona bu köhne günler
Takvimlerin de kalbi olduğunu.
---------*--------
(Aşk evcil bir zehirdir...)
Eylüle aşina bir şarkı yürüdü,
Kanadı kırık kuşun kalbine.
Ay soyundu, arlandı gece.
Siyah benli bir kadın büyüdü düşler boyu.
Gözleri kahve tanesi,
Elleri aksak yakamoz.
Ucuz romanlara kahraman kesilen
Sığ bir adam sevdi.
Henüz açmışken avuçlarına kanlı süvari menekşeleri;
Sessiz, kupkuru adımlarla
Varmak istedi kalbine adamın.
Adam: Ben, dedi
Ayrılığa göç eyleyen
Veda kavminin soyundan geldim.
Sustu aksak yakamozlu ellerin sahibi.
Bir ülke kaç seyyah eder
Bilemedi.
Pay oldu bu sevda
Kaderinin orta yerine.
Kısık, ıssız hüviyetler,
Saklı suretler,
Hal bilmez hayatlar nasıl devrilir
Onu bildi
Eyşa -acılar pelteği kadın-
Yıllar giydirirken omuzlarına seyyar yorgunluğunu,
Öğretti ona bu köhne günler
Takvimlerin de kalbi olduğunu.
Her sağanak yetim güneşini içinde saklar.
Hüzün anneliğini yitirmedi henüz yalnızlığın.
Yüzünün mevsiminde açan
Kan revan güllerinin suyudur gözyaşı.
Ve ayrılık en kadim dostudur aşkın...
Gülşen Çağan
06.11.2008
Gölün Dingin Şehri/ERCİŞ